Januari 2019 en Eforie bestaat nu al twee jaar. Wat is er in de afgelopen twee jaar al veel gebeurd en wat heb ik veel mooie dingen mogen doen. In deze twee jaar ben ik er achter gekomen dat het werken met kinderen met een beperking en de individuele begeleiding in het reguliere onderwijs mij veel energie geeft. Bij ieder kind weer kijken wat de mogelijkheden zijn en vanuit daar verder gaan. In mijn ogen is er geen leukere baan te bedenken.
In 2018 heb ik meerdere keren nieuwe mensen mogen ontmoeten. Het afspreken op een andere plaats dan de werkplek, zoals een café om elkaar daar beter te leren kennen, geeft mijn werk meer charme. Deze mensen te mogen ontmoeten en hun verhaal te leren kennen. En als het klikt en meezit, rolt daar een samenwerking uit. Voor mij is dit een onderdeel van het ZZP-leven waar ik ook energie van krijg en waar ik naar uit kijk.
Ik heb twee jongens mogen begeleiden die een duw in de rug nodig hadden wat betreft hun werkhouding. Het is mooi om te zien hoe hard deze jongens gewerkt hebben en wat ze daarmee hebben bereikt. Ook hun omgeving zag wat ze voor elkaar kregen. Na zo'n intensief traject is het dubbel om afscheid te nemen. Ergens is het vreemd om hen niet meer te zien en niet meer met hen te werken, maar aan de andere kant ben ik zo trots dat ze mij niet meer nodig hebben en dat ik ze los kan laten. En zo af en toe denk ik er aan terug en hoop ik van harte dat het zo goed is blijven gaan. En dat ze een nog betere versie van zichzelf zijn geworden.
Als rode draad door mijn nieuwe werkbestaan loopt het werken met mijn grootste kanjer. Een jongen die mijn weken compleet maken. We hebben dit jaar samen weer hard gewerkt en een hoop bereikt. Zijn zelfstandigheid groeit en zijn spraakcomputer zet hij steeds efficiënter in. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was en dus met verlof zou gaan in september, realiseerde ik me dat ik deze jongen behoorlijk zou gaan missen. Iets wat waarschijnlijk ook wederzijds is. Aan mij de taak om er voor te zorgen dat mijn vervanging goed in te werken. Met veel plezier heb ik een paar uurtjes met deze meiden gewerkt en gepraat. Het was gaaf om te zien dat ze van sommige dingen geen idee hadden dat hij het al zelf kon. Kortom een waardevolle overdracht. Toen werd het tijd om het los te laten en dit in januari weer met veel liefde op te gaan pakken.
Met mijn zwangerschapsverlof voor de deur en opdrachten die afgerond waren, moest ik ook verder gaan denken. Weer kennismaken met nieuwe mensen en nieuwe mogelijkheden bespreken voor 2019. Stiekem keek ik ook al weer uit naar de periode na mijn verlof. Tijdens gesprekken ontstonden al zulk leuke ideeën, dat ik bijna niet kon wachten. Toch moest ik wel en dat wachten heb ik met alle liefde gedaan. Wat is dat verlof een heerlijke periode om je kind te leren kennen en verschrikkelijk veel te knuffelen.
Nu is het nog maar een week. Dan zit mijn verlof erop en gaat het gewone leven weer beginnen. Nou ja, voor een deel gewoon. Mijn grote kanjer heb ik enorm gemist en ik kijk uit om hem weer te laten groeien. En verder staat alles nog open en heb ik geen idee hoe mijn weken zich zullen vullen. Maar erg vind ik dat helemaal niet. Ik heb er de volste vertrouwen in dat er opdrachten, mensen en kinderen op mijn pad komen waar ik samen de sleutel tot succes mee ga vinden. Ik ken deze kinderen nog niet, maar ik kijk er naar uit om ze te ontmoeten en samen te werken.
Reactie plaatsen
Reacties